Beloofd is beloofd

Wij hebben een hondje aan boord. Een hondje op leeftijd. En dat hondje wil niets liever dan ‘mee’. Heeft iets van ‘bij de roedel willen horen. Want kan ik niet meekomen dan is het met mij gedaan’. Een vorm van verlatingsangst. ‘Mee’ dan is het goed. Maar soms heeft het mee uit zeilen gaan ook zijn beperkingen. Wanneer er lange tijd dezelfde koers wordt gevaren over rustig water en bij comfortabele wind, dan vindt ons hondje wel een plekje om in slaap gewiegd te worden. Maar wanneer het wat harder waait en het water is knobbelig en de koers is aan de wind en we zijn aan het opkruisen, zie dan als bejaard hondje de rust maar eens te vinden. Dit wetende beloofden we onze vriend vandaag een korte zeildag. Van Hellevoetsluis naar Middelharnis of naar Stad aan ‘t Haringvliet.

Den Bommel

Middelharnis, daar waren we zo. Een paar slagen in de bocht voor Hellevoetsluis en daarna één lange slag naar Middelharnis. Het hondje vond het best, lag heerlijk te slapen. Dan nog maar even door, naar Stad aan ‘t Haringvliet. Beloofd is beloofd, daar houden we het voor gezien. Inderdaad, dat laatste, een meldsteiger in de haveningang met de wind er vol op, en nog wat meer ‘ongastvrijheden’. Maar beloofd is beloofd, we zouden het kort houden. De zeilen waren al opgeborgen, de motor liep al, we gaan op naar Den Bommel. Dan maar even niet zeilen, dat laatste stukje. Omwille van ons hondje. Beloofd is beloofd. In Den Bommel is het goed.