Nederlands Kustpad Deel 1

Van Sluis op Zeeuws Vlaanderen loopt het Nederlands Kustpad dat tot Hoek van Holland. Het Nederlands Kustpad is een lange afstand wandelroute (LAW), waarvan Deel 1 loopt langs de Zeeuwse en Zuid Hollandse kust. Met een variant route rondje Veerse Meer en een uitstapje van Goedereede naar Bergen op Zoom. Wij liepen het traject van Vrouwenpolder naar Veere.

Een aantal dagen hebben we in de jachthaven Oranjeplaat gelegen, vanwege een motorreparatie. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om van daaruit de omgeving te verkennen en wandeltochten te ondernemen. Maar na een paar dagen varen we weer, nu richting Veere. Vanwege de motorreparatie verricht in Jachthaven Oranjeplaat varen we rustig naar een eerstvolgende haven. Om de motor te testen, maar alles blijkt in orde te zijn. Langer varen met meer vaart komt later. Vanuit Watersportvereniging De Arne bij Veere wandelen we naar Vrouwenpolder heen en weer terug.

De Arne

We hebben afgemeerd bij Watersportvereniging De Arne, westelijk van Veere gelegen. Deze haven is enerzijds van alle gemakken voorzien zoals goede aanlegplaatsen, elektra en drinkwater op de steiger, een eenvoudig douche- en toiletgebouw. Tegelijk is het ook een bedrijvige haven waar de havenmeester met meerdere dingen tegelijk bezig kan zijn, zoals het in en uit het water halen van boten, het legen van vuilcontainers en het inschrijven van passanten. Het kan dus zomaar zijn dat de havenmeester er even niet is.. Maar het blijft een goede haven om vandaar uit het Veerse Meer of de omgeving te verkennen, zoals Veere, Vrouwenpolder of met de bus naar Middelburg.

Watersportvereniging De Arne

Havenmeester 0118 – 638 861

Vrouwenpolder

In de geschiedschrijving van Zeeland wordt vermeld dat op 23 mei 1314 graaf Willem III aan zijn zwager Wolfert van Borsele, de heer van Veere opdroeg op welke plaats in de polder er een kapel gebouwd moest worden. Waaruit blijkt dat ‘kerk en staat’ niet bepaald gescheiden waren. Maar het kerkelijk gezag en de woonachtigen in de polder waren dat wel. Over de plek waar de kapel in de polder moest komen werd verschillend gedacht. Er waren zelfs mensen die zeiden een helder licht te hebben zien schijnen in de polder. Als aanwijzing van de gewijde grond. Anderen zeiden ‘eerst zien en dan geloven’. Vandaar dat Willem III zijn domein bestierende vanuit Middelburg het heft in handen nam en Wolfert van Borsele sommeerde.

Hoe dan ook, het is ervan gekomen. Van een kapel op de aangewezen plek, in het jaar des Heren 1314. Een bedevaartplaats die tot de verbeelding is gaan spreken. Want zowel voor de omwonenden als voor bedevaartgangers van heinde en verre kreeg de kapel in de polder betekenis. Het aantal parochianen was groeiende, evenals de naamsbekendheid. Na verloop van tijd werd er niet langer gesproken over een kapel maar over een kerk. Wat uitgelegd kan worden als een groei van een persoonlijke gebedsplaats tot een gezamenlijk huis van gebed. ‘Gewijd aan Onze Lieve Vrouwe Maria in de polder’. Of daarmee de onenigheid van weleer verleden tijd was? Dat zou mooi zijn. Hoe dan ook, de woonplaats ‘Vrouwenpolder’ was geboren.

De huidige Pelgrimskerk is in 1622 gebouwd op de muurresten van het tweede kerkje, dat in 1572 door de Watergeuzen in brand was gestoken. Het priesterkoor werd afgebroken, omdat de mensen van het rooms-katholicisme naar de Reformatie overgingen. Deze kerk kreeg dus de vorm van een zaalkerk.

Bron: www.rkwalcheren.nl

Legende

Rondom Vrouwenpolder zijn verschillende legendes ontstaan. Mogelijk dat ook de volgende legende destijds aan de groei en bloei van Vrouwenpolder als bedevaartsoord heeft bijgedragen. Een Middelburgse meesterschilder had de opdracht aangenomen om een paneel te schilderen met een verbeelding van ‘Onze Lieve Vrouwe Maria’ voor de kapel in de polder. Maar de meesterschilder vond dat onder zijn stand. Een schildering voor een kapel in de polder, liever schonk hij zijn tijd en talent aan de imposante kerken van Middelburg en daarbuiten. En zo bleef het paneel onbeschilderd staan.

Op een morgen klopte er een hem onbekende gezel bij hem aan. Of hij bij hem in de leer kon gaan, zodat hij niet werkloos zou blijven. De meesterschilder dacht aan het paneel voor de kapel in de kelder, en zei dat de gezel maar eens een begin moest gaan maken. De leerling trok zich terug en daalde af. Rond het middaguur riep de meesterschilder de leerling voor de maaltijd. Maar uit de kelder kwam geen antwoord. Vervolgens daalde de meesterschilder af maar trof zijn leerling niet aan. Maar wel het paneel voor de kapel in de polder. Dat een volmaakte verbeelding droeg van ‘Onze Lieve Vrouwe’. Waarop de meesterschilder ging verklaren dat het niet anders kon. Dan dat dit het werk van een engel was.

Nee, het paneel bevindt zich bij ons weten niet in de Pelgrimskerk van Vrouwenpolder. En waar het paneel omlijst met deze legende wel is, dat blijft een vraag. Maar voor mijzelf gesproken is het een veelzeggend verhaal.