Scheepsbenodigdheden

Dat Ålesund verwant aan de zee en een havenstad is, dat behoeft geen uitleg. Er is visserij en een visserijmuseum, we zagen aanlegsteigers voor passagiersschepen, rondvaartboten en veerboten, we kwamen langs een Mission for Seaman en we zagen een loodsboot naar een passerend zeeschip stuiven met de loodslichten aan: wit boven rood, ofwel ‘witte pet boven een rode neus’, het geheugensteuntje voor wie varen wil. We zagen er ook een Skipshandel, ofwel een handelaar in scheepsbenodigdheden. Gevestigd in een statig Jugendstil gebouw.

Klokken, lampen, kompassen & bellen

In de etalages lagen de scheepsbenodigdheden geëtaleerd: achter het ene raam touwwerk, stootwillen, reddingboeien, putsen en luiwagen. Achter het volgende raam warme truien, handschoenen, zuidwesters en oliegoed. Wat langer beleven we staan bij het raam met het nodige verchroomde spul aan klokken, kompassen, bellen en lampen. Deze zouden zeker passen op ons eigen scheepje.

Kaarten en paperassen

Maar dan deze uitstalling. Wat zou het verhaal hiervan zijn? Is dit het kantoor van de ondernemer in scheepsbenodigdheden van lang geleden, die op een goede dag van het tijdelijke naar het eeuwige is overgegaan? En dat zijn nalatenschap is gelaten voor wat het was, als ware het een stille nagedachtenis aan hem en zijn of haar manier van werken, die hoe dan ook alles terug kon vinden? Of kun je hier werkelijk terecht bijneem zoektocht naar maritieme geschiedenis, tussen de gedateerde krantenknipsels, zeekaarten en Maritime folders? Wie het weet mag het zeggen. Aan de kalender te zien heeft iemand in 1999 de deur achter zich dichtgedaan.

In 1961 nam de vader van Solveig – Arve Eidsvik – het roer over. Vader Arve bezocht tot op 83-jarige leeftijd dagelijks klanten om bestellingen op te nemen. In Arve’s kantoor zijn de oude ‘handelsboeken’ blijven liggen, stapels bestellijsten uit de gouden jaren van de visserij alvorens de boten naar zee gingen. De wanden zijn bekleed met Noorse visserijgeschiedenis.