Francine Postma
Het was vorig jaar zomer dat ik het boek ‘Onderweg, alleen over het St. Olavspad’ van Francine Postma mee nam op vakantie als leesvoer. Wij gingen met de zeilboot naar de Zeeuwse stromen. Mijn man is een enthousiaste zeiler, ik wat minder. En daarom combineren we onze liefhebberijen: Mijn man gaat zeilen en ik ga lopen van de ene haven naar de volgende haven,wat soms dagtochten zijn. Terug aan boord vertellen we elkaar onze belevingen van de dag. Vaak zijn het lange wandeldagen van de ene naar de andere haven. Heerlijk!
Het alleen lopen van lange afstanden bevalt goed. Je kunt je eigen tempo bepalen, gaan rusten waar en wanneer je wilt maar ook doorlopen als daar behoefte aan is. Het helpt waarschijnlijk ook dat ik geen moeite heb met alleen zijn en erg graag op mijzelf ben.
Geïnspireerd door het boek ‘Onderweg’ leek het mij wel een uitdaging om die Noordelijke Pelgrimsroute te gaan lopen. 580 kilometer, van de oostkust van Zweden naar het westen, naar Trondheim in Noorwegen. Het St. Olavspad is een noordelijke pelgrimsroute, in het spoor van Olav Harraldsson die in de elfde eeuw op oorlogspad was in het noorden van Europa om de Noorse troon te veroveren. Het pad volgt een oude handelsweg naar Trondheim.
Wat bezielt een mens om alleen een wandeltocht van meer dan vijfhonderd kilometer te maken? Kan ik dit, wil ik dit, durf ik dit? Zomaar wat vragen die in de voorbereidingen voorbij kwamen.
Een gedegen voorbereiding is heel belangrijk, maar ook eerlijke vragen aan jezelf stellen. Lukt het je om weken alleen te lopen door een vreemd land? Ben je graag alleen of heb je liever mensen om je heen om mee te delen en te overleggen? Ben je fysiek in staat om weken achtereen een langere afstand te lopen, zie je de lol er van in en stel je er op in dat je jezelf tegenkomt en op jezelf terug geworpen gaat worden.
Allereerst begon ik alles te lezen wat ik kon vinden van mensen die alleen een pelgrimstocht ondernomen hebben. Boeken maar ook op internet vond ik talloze verhalen van mensen die mij zijn voorgegaan. Gelukkig! Het is niet vreemd om zo’n tocht alleen te willen ondernemen. Het plan werd thuis ook toegejuicht, ondersteund en zelfs aangemoedigd.De eerste stap was genomen.
De volgende stap was het regelen van verlof. Het was mijn wens om de tocht in zijn geheel te lopen. Je kunt er ook voor kiezen om de totale afstand over verschillende periodes te verdelen, maar voor mij was het belangrijk om tijd te hebben en de tocht te kunnen lopen zonder onderbreking. Niet alleen de uitdaging om de hele tocht zonder onderbreking te lopen, maar ook de tijd van bezinning en overdenking ervaar ik als nodig in de fase van mijn leven waarin ik denk mij te bevinden. Gelukkig en tot verrassing en opluchting kon het verlof gerealiseerd worden, en lag de mogelijkheid open om te gaan. Een belangrijks stap was gezet.
