Langste wandeling

Met bijna achtentwintig kilometer was dit de langste wandeldag tot nu toe. Steeds was ik lange dagen heel vroeg begonnen, maar de ervaring leerde dat ik dan ook heel vroeg aankwam op mijn bestemming. Vandaag wat later vertrokken, om negen uur liet ik de plaats Bräcke achter mij.

Behouden langs Mordviken

Al gauw, aan de rand van het plaatsje, vond ik een kastje met aantekenboekje waarin je je naam kon schrijven. Er kwamen twee mensen aanlopen, het bleken Nederlandse pelgrims te zijn. Na even wat informatie uitwisselen met elkaar en zoeken naar een stempel die er niet bleek te zijn, vervolgde ik mijn pad die door het bos ging. Een mooi wandelpad met hier en daar een doorkijkje op het meer, het Revsundssjön. Na enkele kilometers werd het bospad een gravelweg en de spoorbaan ben ik vandaag ontelbare keren overgegaan. De weg voerde een klein stukje langs de E14 om daarna het dorp Mordviken in te duiken. De legende vertelt dat vikingen op deze plaats ooit een geestelijke hebben vermoord. Heelhuids ben ik Mordviken doorgekomen.

Als snel liep ik door een mooi gebied met buitenhuizen aan het water. De oorspronkelijke route voerde hier over een oude houten voetgangersbrug van meer dan honderd meter over het snelstromende water, maar deze bleek ingestort en de route werd omgeleid over weer een stukje E14.

Al snel weer kilometers met prachtig uitzicht op het meer, fijne strandjes, bootjes, huisjes en hutjes. In het dorpje Grimnås vond ik een bankje tegen een häbre, een oude voorraadschuur, om mijn broodje op te eten.

Häbre

Een häbre is een oude voorraadschuur, op een verhoging om ongedierte te weren. Om deze reden was ook de afstand van de laatste traptrede tot de deur groot. De verhoging zorgde voor ventilatie onder de vloer om waren droog en houdbaar te houden. De häbre was een van de weinige gebouwen op de boerderij die op slot kon (kostbare voorraad). De vrouw des huizes bewaarde de sleutel.

Lang en zwaar

Na Grimnås had ik er twintig kilometer op zitten en was de route omgeleid van het oorspronkelijke plan. Waar voorheen de oude route liep, zou betekenen vier kilometer langs een drukke snelweg lopen. Er zijn mensen die het doen en ook ik heb met de gedachten gespeeld, maar toch de aangepaste route gekozen. Deze route was lang en zwaar. Hij ging door het bos omhoog de berg op. Eerst een breed graspad met hoog gras waardoor een karrenspoor liep. Toen een stukje gravelweg om al snel op een smal pad het bos in te gaan. Het pad ging op en neer, de ondergrond was ongelijk en halverwege was de grond drassig en nat. Gelukkig waren op zeer natte plekken vlonders geplaatst waarover je kon lopen. Na ongeveer vier kilometer kwam ik op een gravelweg maar de pret was van korte duur. Opnieuw ging het pad de de bossen in en kronkelde het over vlonders een weg over de drassige ondergrond om uiteindelijk bij de camping van Gällö te eindigen. Van hier was het nog een kilometer naar het centrum waar ik een stempel aan mijn paspoort toe kon voegen.