En toen liep het gisteren even anders …

In plaats van te slapen in Mörsil moest ik na aankomst nog naar een ander adres. Eigenlijk had ik het moeten weten, maar de mail met de verandering was rond het vertrek binnen gekomen en deze informatie zat niet juist in mijn planning voor elke dag. Dus na een wandeling van dik 28 kilometer kon ik twee kilometer terug lopen naar een locatie waar ik dus al voorbij was gelopen. Daar aangekomen kwam ik op een landgoed, met zes verschillende gebouwen op het terrein en wat bleek, de eigenaren waren op vakantie, ik zou die nacht helemaal alleen op dat complex zijn!

Terwijl de man die mij rondleidde alles liet zien aanstalten maakte om naar huis te gaan, vroeg ik: en waar is de sleutel om af te sluiten? Hij keek me lachend aan en zei: ‘ but you are in Sweden, there comes nobody here!‘ Het liefst had ik in huilen uitgebarsten! De lange wandeling, het teruglopen, de vermoeidheid en alleen op een groot landgoed midden in het bos met een deur die niet op slot kon.

Vertrouwen

Vertrouwen … dat was een van mijn doelen om aan dit avontuur te beginnen. En ik vond dat ik al goed op weg was met dagenlang alleen door dichte bossen dwalen. Uiteindelijk komt alles goed! Eerst eten en bijkomen en even face-timen met thuis. Ik ging op onderzoek uit, waar zou ik gaan slapen op dit immense complex, wat voelde goed? Uiteindelijk kwam ik bij de kleine blokhut op het terrein met stapelbed en zicht op de schapen in de wei. Zij stonden rustig te grazen en later gingen zij er rustig bij liggen. Dat deed ik ook en uiteindelijk werd ik vanmorgen om zeven uur wakker.

Dieren in het bos

Na het ontbijt kwam de man nog even gedag zeggen en vragen of ik goed geslapen had. Hij vertelde over de vele dieren die hier in de bossen leefden en die hij had gezien. En hoe stil en vreedzaam het is op deze plek. Dat had ik deze nacht ook ervaren, toen ik aan de wandeling begon namen we met een berenknuffel afscheid.