Klimmen in de regen

Met veel wind en miezelregen vertrok ik vanmorgen uit de paardenmanege. Het was al laat want het ontbijt was pas vanaf half negen. Meteen ging de wandeling flink de klim in. Niets even rustig warm worden, direct volop in de klim. De markeringen waren zuinig aangebracht, dus het was opletten om op de weg te blijven. Temeer omdat de gids waarschuwde voor een bospad wat genomen moest worden en wat gemakkelijk gemist kon worden. Gelukkig vond ik de aanduiding en ging het diepe, donkere bos in. Vanwege de regen was het uitkijken om niet uit te glijden want de paden waren drassig. Soms was het kunst en vliegwerk om over een grote plas heen te komen. Rotsblokken kunnen vaak glibberig zijn, dat had ik al eerder ondervonden.

Mijn kaart!

Omdat ik alleen was in dat diepe donkere bos, was ik extra voorzichtig waardoor het tempo niet erg hard ging. Na een flinke tijd kwam ik het bos uit en onder een boom een uitnodigend bankje. Tijd voor koffie. Tijdens de koffiepauze werd de miezelregen serieus, dus ik besloot om ook mijn regenbroek aan te trekken. Terwijl ik daarmee bezig was, kwam er een windvlaag, en ik had niet op mijn wandelkaart gelet en die werd een stuk verder geblazen achter een versperring van schrikdraad. Dat was me wat! Die kaart is toch wel heel belangrijk! Hoe kreeg ik die kaart nu te pakken! Ik probeerde het eerst met een paaltje wat tegen de boom stond, maar dat was te kort. Toen een stukje om de omheining gelopen om te kijken of er een opening zat. Natuurlijk niet! Omdat ik mijn kaart gewoon wilde hebben, besloot ik onder het schrikdraad door te kruipen. Eerst goed gekeken of er geen koeien of paarden achter dat draad stonden, het hangt er tenslotte niet voor niets. Die waren er niet, dus op mijn buik, onder het schrikdraad door, kaart pakken en het kunstje opnieuw! Maar ik had wel mijn kaart!

Gesloten hotel …

Na een gravelweg langs wat huizen hier en daar werd ik weer het bos ingestuurd! Na dit bos kwam een grote berghelling die ik af moest lopen om vervolgens een aantal kilometer langs de doorgaande weg te gaan. Af en toe leidde de route naar een gravelweg in het naastgelegen bos, wat de oude weg naar Trondheim bleek te zijn. Bij gebrek aan beschikbare bankjes voor de lunch kwam ik langs een voetbalveld met prachtige overdekte supportershokjes. Een mooi lunchplekje, uit de wind en meteen gelegenheid om het regenpak uit te doen want het was inmiddels droog. Na wederom een groot traject over asfalt leidde de route opnieuw het bos in en werd het een lieflijk paadje richting Mörsil, waar ik na dik zesentwintig kilometer voor de deur stond van een gesloten hotel.