Het bos ingestuurd

Vandaag is een dag van uitdagingen volgens de wandelgids. Ik word het bos ingestuurd, waar ook nog eens beren leven! Mijn gastvrouw brengt mij vanmorgen naar de camping waar de wandeling gisteren eindigden en waar ik eigenlijk zou overnachten. Vanaf de camping loop ik over een natuurleerpad richting Borgsjö, steek de E14 over en kom bij de kerk van Borgsjö met vrijstaande houten toren in Staafkerk stijl. Helaas is de kerk gesloten. De route gaat al snel het bos in en aan het begin van dat bos tref ik een Olovsbron aan, met een rits plastic bekers om het water drinken, mocht je willen.

Nog verder het bos in

Terwijl ik het pad vervolg wordt ik dieper het bos ingevoerd. Het is een dicht bos, ook wat donker en de beschrijvingen goed gelezen te hebben ga ik er van uit dat ik een groot deel van de dag in het diepe bos door zal brengen. Ik pak de berenbel uit het zijvak van mijn rugzak en hang hem om, je weet immers maar nooit! Het is koud vandaag, rond de zeven graden en er staat een noordwesten wind. Stevig stap ik door en omdat het pad op en neer gaat, soms best stijl, heb ik het al snel warm. Het diepe bos wordt ook al wat lichter en ik kom bij wat huizen en een doorkijkje op het meer waar ik al die dagen al langs loop. Bij een bankje houd ik koffiepauze.

Zonder stokken

Het pad voert verder langs wat huizen en gaat het bos weer in, eerst nog over een breed gravelpad en daarna sla ik links af en begint het klimmen en dalen over boomwortels en keien. De takken hangen soms over het pad en moeten weggeduwd worden. Ook al is het klimmen en klauteren, ik mis de stokken (nog) niet, die ik op het allerlaatst besloot thuis te laten. Vanwege het gedoe op Schiphol met de bagage, besloot ik op het laatste moment om met alleen handbagage te vliegen.

Na ongeveer een kilometer wordt het pad breder, een twee sporen graspad. Na weer enige tijd sta ik bij een verharde weg om over te steken het bos verder in. De route is perfect aangegeven, geen moment van twijfel. Het bospad is nu breder, met kiezels en na enige tijd kom ik langs een verlaten barak. Aan de kleur te zien een militaire barak, alles hermetisch afgesloten. Na wat heuvels opnieuw een barak, dezelfde als net.

Als de kiezelweg een bocht maakt, staat er een bankje en gaat het Olavspad opnieuw een smalle bosweg in. Eerst maar even koffie op het bankje. Onder de koffie begint het een beetje te spetteren dus ik ga snel verder.

Alle zintuigen

Na ongeveer een kilometer lopen kom ik bij een Olavsrustplaats met Finse schuilhut en grillplaats. Hier is een gezin vuur aan het maken en broodjes aan het roosteren. We maken een praatje, het zijn de eerste mensen die ik sinds uren tegenkom. Al verder lopend door het immense bos kan ik mij voorstellen dat deZe landen zich lenen voor sagen en mythen. Deze bossen zijn zo uitgebreid, zo groot dat je er dagen kan lopen zonder andere mensen tegen te komen. En toch is het niet beangstigend. Het is rustgevend! Je ruikt de dennen, je hoort de vogels en het geritsel van de bladeren. En in de verte het kabbelen van water. Je zintuigen worden geprikkeld.

Na ongeveer veertien kilometer kom ik opnieuw bij de E14 en steek deze weer over. Nu is het niet ver meer naar mijn plekje voor deze nacht. Een eenvoudige blokhut in het bos zonder electra en stromend water. Na een half uur lopen zie ik aan de rand van het bos het huisje. Op enkele honderden meters zijn wat boerderijen. Naast het huisje staat nog een eenvoudig hutje voor verhuur. Er is een badkamer in het bos, net zoals heel vroeger, een toilet met een gat in de grond en wassen met een lampetkan.

Houtkachel

Via een code die ik per sms ontving kan ik de blokhut openen. Eenvoudig maar zo gezellig. De Amerikaanse jongen van gisteren komt langs lopen. Hij slaapt vandaag in een schuilhut in het bos.Het is zeven graden, er staat hout en een kachel. Ik oefen mijn padvinders skills en maak de kachel aan met hout. Het lukt wonder boven wonder en nu staat de waterketel op voor thee. Na enkele uren zie ik andere pelgrims het pad oplopen die hun intrek nemen in de andere hut. Deze mensen ontmoette ik de eerste dag bij het Pelgrimscentrum in Selanger. Ze vroegen of ik Dineke was? Verbaasd keek ik ze aan, ze hadden mijn naam in diverse gastenboekjes zien staan!

Vandaag ben ik weer 18 kilometer dichter bij Trondheim.