Trondheimfjord

Na een goed ontbijt in Stiklestad wandelde ik vanmorgen voor negen uur weg uit het museum. De eerste kilometers waren langs een berkenlaan richting Verdal, een voor Noorse begrippen flinke plaats. Daar nog even een boodschap gedaan en tien ging de wandeling verder langs de rivier.

Het was nog droog, er was wel regen voorspeld, maar ik kon mijn twee vesten best hebben. Na de stad achter mij gelaten te hebben, ging het flink in de klim. Boven op de berg had ik prachtige uitzichten over het Trondheimfjord. Het was prettig wandelen met steeds wisselende landschappen, akkers met graan, grasvelden, bossen en hier en daar een boerderij. Toen het tijd werd om een rustplekje te zoeken, kruiste een brutale eekhoorn mijn weg. We bleven elkaar even bekijken en toen verkoos hij de boom als veilige plek.

Al snel vond ik een mooie rustplaats. Langs een karakteristieke rode schuur waren twee comfortabele houten banken geplaatst. Ik had er zin in om even te zitten met koffie en een boterham. Toen de koffie ingeschonken was, mijn eerste halve boterham op was begon het te regen en niet zachtjes. De regendruppels kletste in mijn koffiekopje.

Flinke regenbui

Gelukkig kon ik schuilen onder de overkapping van de schuur en daar mijn regenpak aantrekken. Pauzeren in de regen had geen zin meer, ik dronk mijn koffie snel op, deed de rest van het brood onder de regenhoes en ging weer verder. Als snel ging ik het bos in, en het bospad werd geitenpaadje waar de regen doorheen stroomde. De ondergrond was zo sompig dat ik ineens tot mijn enkel wegzakte in de nattigheid. Natte schoen en al snel voelde ik mijn sok ook nat worden.

Zoeken naar een wegwijzer

Maar ik moest door en kwam bij een weiland met schrikdraad. Ik had het schrikdraad losgemaakt en mijzelf in het weiland gelaten. Waar ik ook zocht ik vond het pad niet, tot ik het Olavsteken zag en ook het volgende schrikdraad los moest maken. Het pad wat volgde was smal, overwoekerd en zompig. Toen kwam er een bergweide en kwam ik op een gravelweg. Gelukkig werd het al droger en kon ik het pad vervolgen.

Struikrover

Na een aantal slingerende kilometers over een gravelweg kwam ik de bordjes Munkeby drie kilometer tegen. Ik was bijna op mijn bestemming. Maar niet voordat ik opnieuw als een struikrover mij een weg moest banen door een zompig, nat en overwoekerd pad op weg naar de kloosterruïne van Munkeby. Terwijl ik de overwoekerde struiken van mij af duwde, kon ik mij in het landschap helemaal voorstellen dat er een ruïne op zou doemen.

Eerst werd ik nog een diep en donker bos ingeleid. Het leek wel een filmdecor, het donkere bos, de eeuwenoude, lange bomen, het mos, de donkere aarde. Het pad slingerde steil naar beneden, gelukkig kon ik steunen op mijn stok.

Doorweekt

Na anderhalve kilometer was ik doorweekt, waren mijn schoenen doorweekt evenals mijn sokken. Ik had een zere plek op mijn kleine teen maar ik stond bij de kloosterruïne van Munkeby. Munkeby is ‘plek van de monniken’, ooit een cisterciënzer klooster, gesticht door monniken in de twaalfde eeuw en destijds de meest noordelijke cisterciënzer gemeenschap.

De eerste blaar!

Na een kilometer was ik bij Munkeby Inn, een herberg waar ik de nacht ga verblijven. Drijfnat, maar gelukkig daar een schoendroger om morgen weer drogen voeten te hebben. Nadat ik mij had ontdaan van alle natte kleding en lekker was gedoucht,
ontdekte ik mijn eerste blaar. Op mijn kleine teen zat een blaar! Adequaat ingrijpen was nodig, vond ik! Doorprikken die handel met een ontsmette naald, leeg laten lopen en meteen een blaarpleister erop. Morgen nog wandelwol voor de druk.

Munkebey Inn

In de herberg ontmoette ik de pelgrims van de vorige overnachtingsplaatsen. Het was gezellig om weer even bij te kletsen en samen te eten. De pot schafte echte Noorse kost, Sodd. Een pan vol gehaktballen (voor mij een vega variant) in bouillion, met wortel en aardappel. Je schept dus soep over je aardappel en je wortel. Deze Sodd heb ik al eerder gegeten en staat waarschijnlijk de komende dagen op het menu. Toe kregen we pruimen met vanillesaus.