We zijn in Noorwegen!
We zijn in Noorwegen! En weer terug in de bewoonde wereld. Maar wat is het anders, de bergen, het landschap, de aanduidingen van de route, de taal, de verkeersborden, het eten. De nacht is met zeven pelgrims doorgebracht in een hut bij mensen op het terrein. Gezellig samen eten en ervaringen uitwisselen, maar ook lief en leed delen. Blarenleed, de vraag of er doorgewandeld worden, pleisters en tabletjes aanreiken en advies om een dag rust te houden.
Het gaat niet vanzelf
Tegelijkertijd de dankbaarheid als ik op pad ben vanmorgen en besef dat blaren mij tot nu toe bespaard zijn gebleven. Oké, ik ben opgegeten door de muggen en na tien kilometer wandelen heb ik spierpijn in mijn schouder van een drukkende rugzak. Elke dag opnieuw. Tot twintig kilometer is het uit te houden, maar dan moet de band los. Gelukkig kan ik blijven lopen, al ging de dertig kilometer van vandaag niet vanzelf.

Wennen aan andere wegwijzers
Vanmorgen opnieuw vroeg op pad! Dertig kilometer in het verschiet en regen en code geel voor vanmiddag. Het eerste stuk gaat over de weg tot een houten hangbrug. Even over het erf van iemand en dan ben ik weer op de route. Het is even wennen, de andere bordjes in Noorwegen. Maar al gauw de klim in de berg op. Het pad gaat langs venen en moerassen en de muggen springen alweer op mijn broek. Een tussenstop om Zweeds muggenspul te gebruiken en verder. Daarna volgt een prachtig stuk. Eerst een flinke klim over gravel en dan loop ik door een prachtige vallei. Aan weerszijde bergen zo hoog je kijken kunt, oude naaldbomen en een prachtige waterstroom die naar beneden raast. Het is stil, het is vochtig en het is donker door de bergen, maar de vallei is prachtig.

Vermoeiend lopen
Na een flinke afdaling kom ik weer op de doorgaande weg voor zeven kilometer. Best spannend deze keer, want de weg is best druk bereden, en om te voorkomen klem te komen zitten tussen bergwand en verkeer switch ik nog al eens van weghelft waar ik loop. Het is vermoeiend lopen en de benen voelen zwaar. Halverwege is er een brievenbus met hokje langs de weg, met een bankje. Tijd om even te rusten en te eten en te drinken. Toch maar weer door en dan mag ik de snelweg verlaten en kom op een lieflijke laan. Met bomen en huizen, rustig en een weide vol koeien.

Verdalselva
Ook het laatste stuk naar de bewoonde wereld is weer over de weg. Na een flinke klim begint het te regen dus moet ik nog even stoppen voor de regenjas en de hoes over de rugzak. Daarna volgt een lange afdaling naar Vuku waar ik weer in de bewoonde wereld beland. De camping ligt aan de Verdalselva, een woeste waterstroom met prachtig ingesleten rotspartijen. De hutjes zijn zeer eenvoudig met gras op het dak. Er is een gemeenschappelijke campingdouche maar ik mag gebruik maken van de douche in de hut van mede-pelgrims.